Kliknij tutaj --> 🍹 co sie dzieje podczas mszy

Nie przylegajmy w sposób ciasny do tego, co nie było i nie jest istotne w sposobie sprawowania Mszy św. i w rozdzielaniu Ciała Pańskiego. Skupiajmy się na tym, co pod osłonami czynności słów i śpiewów sakralnych rzeczywiście się dzieje w czasie Liturgii eucharystycznej. Wnikajmy w samą Tajemnicę, a nie w jej osłony. • Podczas czytanego pierwszego czytania twoi koledzy rozmawiaj ą. Co w takiej sytuacji powiniene ś uczyni ć? Oczywi ście zwróci ć uwag ę, że nie rozmawia si ę w Ko ściele. Ministrant musi dawa ć przykład prawidłowego zachowania si ę w Ko ściele. Ko ściół jest Domem Pana Boga. A podczas czytania przemawia sam Pan Bóg. W naszych czasach kapłan stoi przy ołtarzu posoborowym, twarzą do wiernych i dzięki temu dobrze widzimy to wszystko, co dzieje się w prezbiterium. Prezbiterium to część kościoła wydzielona z całości i oddzielona, a przeznaczona jedynie dla księdza (prezbitera) i służby ołtarza, czyli wszystkich, którzy pomagają podczas liturgii. Na początku Mszy Świętej stoimy. Postawa stojąca wyraża godność dziecka Bożego, które z szacunkiem i czcią stoi przed Bogiem. Znakiem obecności Jezusa Chrystusa jest także ołtarz. Dlatego na pczątku Mszy Świętej kapłan wykonuje głęboki ukłon i całuje ołtarz. Co się dzieje na początku Mszy Świętej? Naucz mnie kłaść moje serce jakby na ziemi przed nimi, żeby mogli iść bardziej miękko. Oto jak modlili się Święci; oto jak pragnę, byście wszyscy robili.” Oto jak Jezus prosi nas, byśmy się modlili, żebyśmy kładli nasze serca jakby na ziemi, żeby inni nie czuli twardości, ale raczej żebyśmy łagodzili ból ich kroków. Site De Rencontre Gratuit Femme Veuve. Jeremy Driscoll OSB Tytuł tej książki podsunął mi jeden z moich przyjaciół, który posiada przedziwny talent do wymyślania dobrych tytułów dla niemal wszystkiego: książek, artykułów, wierszy, obrazów, jak również filmów, które zawsze obdarza nowymi, lepiej się sprawdzającymi tytułami. Znał inne moje publikacje na temat Eucharystii powstałe na przestrzeni lat; były to artykuły i książki mające wywołać dyskusje akademickie. Teraz zaś mój przyjaciel zachęcał mnie usilnie, żebym napisał coś, co zmierzałoby w całkowicie przeciwnym kierunku. Przekonywał, bym napisał książkę pozbawioną zacięcia naukowego i skierowaną do każdego katolika, który po prostu pragnie lepiej zrozumieć istotę Mszy świętej. Powiedział: „Tracimy pojęcie o tym, czym ona jest. Przestała być dla nas jasna. Potrzeba nam kogoś, kto opowiedziałby nam o niej od nowa”. I wtedy podsunął mi ten tytuł: „Co się wydarza podczas Mszy”. Spodobał mi się. Jest jasny i dobrze określa moje zamierzenie. Pragnę mówić w sposób prosty i bezpośredni. Pragnę ukazać, co oznacza Msza i co stanowi jej centrum. I pragnę też podkreślić słowo „wydarza się” z tytułu, bo o to mi właśnie chodzi. Coś się wydarza podczas Mszy. Bóg działa! Działa, aby nas zbawić. To doniosłe wydarzenie. Tak naprawdę nie ma niczego większego. Bóg skupia całą moc swej zbawczej miłości do świata w sprawowaniu obrzędu i w słowach liturgii eucharystycznej. Pragnę mówić o Mszy w takich kategoriach. Jeśli spróbuję wypowiadać się tak prostym i bezpośrednim językiem, jak tylko możliwe, będę nieuchronnie dotykać czegoś, czego nie da się nazwać — lub czego nie da się łatwo nazwać — a co zwiemy tajemnicą. Zamierzam mówić, nie tracąc poczucia tajemnicy, nie można jej bowiem rozwikłać. Istnieje jednak sposób, by wniknąć w nią nieco głębiej i nauczyć się poruszać w jej przestrzeniach. Właśnie to chcę tutaj zaproponować: głębsze wejście w tajemnicę i poruszanie się z pewną lekkością wśród jej przejawów. To oczywiste, że nie rozumiemy Mszy tak dobrze, jak powinniśmy. Mówię powinniśmy, gdyż jest jeszcze inny problem: jak moglibyśmy. Nie rozumiemy Mszy tak dobrze, jak moglibyśmy. Jednak błędem byłoby sądzić, że Msza powinna być od razu zrozumiała dla wszystkich. Jakże miałoby się to dziać? Jest ona szczytem życia chrześcijańskiego. Zwykle nie zaczyna się od szczytu, lecz dociera nań powoli i z mozołem. Ludzie — zarówno wierzący, jak i niewierzący — nie mogą się spodziewać, że przyjdą prosto z ulicy i od razu odnajdą we Mszy coś znaczącego i zrozumiałego. Tak, czy owak, kto umie określić, co jest „zrozumiałe”? Nie zajdę zbyt daleko w swych wysiłkach, aby zrozumieć Mszę, jeśli będę uważać, że mam prawo nadawać jej znaczenia zgodne wyłącznie z moimi własnymi definicjami. To pozbawiłoby mnie możliwości przyjmowania Mszy jako daru od kogoś innego, od samego Boga. To On ją określa i definiuje. To jego inicjatywa, Jego działanie. Msza jest obrzędem, a to oznacza, że wymaga zainicjowania, powtarzania i poczucia, że się go odprawia. To się stopniowo pogłębia. Potrzeba nam odpowiedniego nastawienia do obrzędu, którego musimy się nauczyć. Wydaje się, że proces ten można najtrafniej opisać jako swoistą „grę na poważnie”. Przystaję z chęcią na zastany obrzęd — wszystkie ustalone ruchy, gesty i słowa, które powtarza się w określony sposób — ponieważ ufam, że kiedy „w to gram”, nagle wedrze się coś wielkiego i nieoczekiwanego. Obrzęd to forma, forma zaś przekazuje treść — nie intelektualną, którą da się pojąć umysłem, lecz treść prawdziwą, nie mniejszą niż sam akt naszego zbawienia. Jeśli odmawiam uczestnictwa w „grze”, to jest kiedy odrzucam obrzęd, jego zasady i formy, zostaje mi tylko to, z czym przyszedłem. To tylko ja; to tylko my; zdarzyć się może jedynie suma poszczególnych części. Ale obrzęd zabiera nas dalej, poza granice nas samych. Pozwala działać Bogu i podsuwa nam sposób, w jaki mamy się zachowywać w odpowiedzi. Nie musimy wymyślać odpowiedzi, tworzyć jej na poczekaniu. Jakże byłoby to żałosne! Obrzęd daje nam w zamian odpowiedź, która jest adekwatna do tajemnicy również przekazanej nam przez obrzęd, a mianowicie tajemnicy zbawczego działania Boga. W tej książce zanalizuję zatem uważnie formy obrzędu i na nich się skoncentruję. Przyjmijmy taką metodę. Przyjrzę się temu, co mówimy i robimy w danym momencie Mszy i postaram się przynajmniej powiedzieć coś o wszystkim, co się wydarza, kiedy to mówimy i robimy. Aby zagłębić się w znaczenie Mszy, musimy też, paradoksalnie, zawsze pozostać na powierzchni, nigdy nie porzucając jej zewnętrznych form. Te formy bowiem — chleb, wino, gesty kapłana oraz wiernych — stają się na wskroś przepojone znaczeniem, życiem Bożym. Więcej szczegółów We Mszy świętej chodzi o miłość. Nie o jakieś pojęcie miłości, lecz o najwznioślejsze spotkanie z miłością. Spotkanie to całkowicie definiuje chrześcijanina. Istnieję zatem w świecie nie tak, jak ujmował to Kartezjusz: myślę, więc jestem. Ani nie zgodnie z jakąś wariacją na temat, przykładowo: „kocham, więc jestem”. To raczej dzięki temu, co wydarza się na Mszy, wiem, czym jest to, co sprawia, że jestem: jestem kochany, więc jestem. Za to składam dzięki wraz z wszystkimi innymi, którzy wiedzą, że ich istnienie określa ta sama zasada. Jeśli mówimy, że we Mszy chodzi o miłość, równa się to stwierdzeniu, że Msza jest spotkaniem. Jest to spotkanie z Bogiem. Lecz nie jakimś mgliście wyobrażanym Bogiem. To spotkanie z Bogiem poprzez Jezusa. Spotykamy Jezusa, a poprzez Niego spotykamy Tego, którego On nazywa Bogiem i Ojcem. Nie spotykamy też jakiegoś mgliście wyobrażonego Jezusa. Nasze spotkanie z Nim to spotkanie z Tym, którego również musimy nazywać Panem i Bogiem. Nie są to jakieś arbitralne określenia Jezusa, luźne idee rzucone w czasie celebracji. Ten sam Jezus, którego ukrzyżowano pod Poncjuszem Piłatem i którego śmierć wspominamy w czasie Mszy, wychodzi nam na spotkanie jako powstały z martwych i znany jako Pan i Bóg. To ściśle określone spotkanie z Bogiem daje mi wolność. Określa mnie samego. Ofiarowuje mi nowe ja, przez które zostaję na nowo zdefiniowany poprzez nową relację. Stanowi całkowite przeciwieństwo grzechu pierworodnego, ten ostatni bowiem równoznaczny jest z pragnieniem, by być sobą wyłącznie poprzez siebie samego, a nie dzięki relacji z Bogiem. Każdy prawdziwy związek musimy poznać przez doświadczenie. Msza to takie w pełni przeżywane i odświętne doświadczenie, które kładzie fundamenty pod nasz związek z Bogiem poprzez Jezusa. Doświadczenie to umożliwia wszelkie inne związki. Oznacza to, że pozwala nam pokochać innych, skoro pokochał nas Bóg / Jeremy Driscoll OSB / Msza katolicka jest aktem kultu Boga, w którym członkowie katolickiej wspólnoty spotykają się, aby się modlić, wyznawać swoją wiarę, słuchać pism świętych i uczestniczyć w Eucharystii. Katolicy wierzą, że centrum Mszy to poświęcenie Eucharystii. Msza jest podzielona na dwie odrębne, ale wzajemnie powiązane części: liturgię słowa i liturgię Eucharystii. Sercem liturgii słowa są czytania z Nowego i Starego Testamentu. Przywódca pieśni lub chór i kongregacja recytują Psalm pomiędzy pierwszym a drugim czytaniem pism świętych. W niedziele i inne szczególne dni kapłan i kongregacja recytują także Credo Nicejskie, które jest podsumowaniem głównych wierzeń chrześcijańskich i ofiarowują modlitwy za żywych i umarłych. Liturgia Eucharystii jest sercem Mszy katolickiej. Katolicy wierzą, że chleb i wino stają się Ciałem i Krwią Jezusa Chrystusa, gdy zostaną konsekrowani. Kilka modlitw przez kapłana towarzyszy Eucharystii, a ci w zborze, którzy są katolikami i wolni od grzechów śmiertelnych lub poważnych, mogą otrzymać Eucharystię. Msza kończy się ostatecznym błogosławieństwem od kapłana, a czasem hymnem. Wielu ludzi rezygnuje z uczestnictwa we mszy świętej twierdząc, że „nie wnosi ona niczego nowego w ich życie”. To oddalenie od Eucharystii i Kościoła może trwać nawet latami. Dlaczego tak się dzieje? Czy rzeczywiście msza święta nie wnosi niczego nowego i jest tylko nudnym przedstawieniem dla grupy zapaleńców? Posłużę się tutaj pewnym przykładem. Kiedy w 2012 r. odbywały się w Polsce Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej, wielu fanów tego sportu zasiadało przed telewizorami, aby oglądać kolejne mecze i przy okazji komentować rozgrywające się wydarzenia. Pamiętam, że jedna z moich kuzynek przyszła kiedyś zobaczyć jak wygląda taki mecz. Nie miała jednak zielonego pojęcia, co się dzieje na boisku. Nie znała zasad i zawodników i po pięciu minutach z dezaprobatą w głosie powiedziała: „Ale nuda! Nie macie nic lepszego do roboty?”. Podobnie dzieje się na mszy świętej z człowiekiem, który nie wie, o co w niej chodzi. Zasada jest prosta: jeżeli niczego nie wnosisz, niczego też nie wyniesiesz. Brak elementarnej wiedzy o tym, czym jest Eucharystia i wiary w to, że rzeczywiście tak jest, skutkuje zniechęceniem i rezygnacją z uczestnictwa w niej. Jak zatem rozbudzić w sobie wiarę w Eucharystię? Przede wszystkim musimy sobie uświadomić, że dzięki niej obecne staje się między nami wydarzenie z Golgoty. Wracamy do momentu, kiedy Jezus oddaje za mnie życie i jednocześnie zaprasza mnie do współumierania na moim krzyżu. Tylko takie podejście do mszy świętej pozwala człowiekowi wejść głębiej w sens swojego życia. Przynoszę Jezusowi swój krzyż i stawiam go pod Jego krzyżem. Każdy z nas ma jakieś problemy, jakieś krzyże. Przynosząc je na Eucharystię, nadaję im nowy sens i przemieniam. Człowiek, który jako swoje dary ołtarza oddaje własne życie, nigdy nie powie: „Ale nuda!”. Takie rozumienie tego sakramentu zbliża do Boga i staje się wewnętrznym przeżyciem ofiarowania siebie na ołtarzu, z którego płynie nadzieja, że skoro krzyż Chrystusa ostatecznie zwyciężył to, co złe na świecie, to także mój krzyż może doprowadzić mnie do zwycięskiego życia w Chrystusie. ks. Mateusz Szerszeń CSMA Często słyszę, jak rodzice upominają dziecko podczas mszy świętej: nie gadaj, nie wierć się, nie wspinaj się, nie marudź… i tak dalej. Uważaj na te sformułowania! Słuchałeś kiedyś godzinnego wykładu Wietnamczyka bez tłumaczenia? Ja też nie, ale jestem w stanie sobie wyobrazić mój poziom euforii (szczególnie jeśli nie podano kawy i ciasteczek). Kompletnie nie dziwi mnie zatem, że maluch w kościele nudzi się jak mops. Mam duże zrozumienie dla faktu, że inteligentny dwulatek próbuje zwyczajnie prysnąć. Co w takim razie zrobić? Zacznij od wyboru miejsca Idąc z przedszkolakiem lub mniejszym dzieckiem do kościoła zawsze siadaj w takim miejscu, by dziecko dobrze widziało kapłana i wszystko, co dzieje się przy ołtarzu. Nie przychodź zbyt wcześnie z maluchem na mszę św. Spokojnie, jesteś w tej szczęśliwej sytuacji, że pierwsze ławki w kościele zwykle zajmowane są na końcu. Przynajmniej w mojej parafii. Skorzystaj z tego. Wiem, że są ciasne kościoły i sprawa może być trudniejsza. Postaraj się wtedy znaleźć taki punkt świątyni, by nikt dziecku nie zasłaniał. Masz obawy, że to za blisko, bo może będzie trzeba się z maluchem ewakuować? Spokojnie. Jak się rozwrzeszczy, to naprawdę nie jest istotne, z której ławki wychodzicie. I tak wszyscy na Was patrzą... (dobra, żartowałam). Serio natomiast traktuję dobór miejsca w świątyni. Jestem wielkim przeciwnikiem trzymania przez godzinę dzieci w takim miejscu, w którym widzą wyłącznie plecy drugiej osoby, a właściwie to co poniżej pleców, bo dokładnie tam sięga wzrok dziecka. No wybaczcie, ale czy tak nie jest? Skoro maluszek niewiele rozumie, niech przynajmniej dobrze widzi. Co robić, gdy dzieci nie chcą iść do kościoła w niedzielę? >> Stanie blisko ołtarza pozwala zainteresować go tym, co się dzieje. Co prawda nie na długo, ale myślę, że dźwięk dzwonka i wejście celebransa robi wrażenie na dziecku. Często słyszę, jak rodzice upominają dziecko podczas mszy świętej: nie gadaj, nie wierć się, nie wspinaj się, nie marudź… i tak dalej. Uważaj na te sformułowania! Staraj się ich używać jak najmniej, a najlepiej wcale. Niech msza święta nie kojarzy się dziecku z wieczny strofowaniem. A co do gadania - jest bardzo potrzebne, o ile dotyczy mszy świętej. O czym do dziecka mówić? Pamiętam sytuację z dzieciństwa. Była adoracja. Bardzo długa, tuż po mszy świętej. Raz się wstawało, raz siadało. Ja w ławce jakieś harce wyczyniałam. Pojęcia nie mam, ile mogłam mieć lat, ale oparcia krzeseł były ponad moją głową. To zapamiętałam. W pewnym momencie wszyscy uklękli. Postanowiłam wykorzystać sytuację i stanąć na klęczniku, by w końcu coś zobaczyć. Tata wyszeptał mi: Uklęknij. Oczywiście, ani mi się śniło. Stanęłam wręcz na palcach. Wtedy Tata dodał: Uklęknij, bo teraz jest najważniejszy moment. Nic więcej nie powiedział. Uznałam to jednak za wyczerpujące wyjaśnienie. Padłam natychmiast na kolana. A wrażenie tej chwili jest we mnie żywe do dziś, choć mam już 43 lata. W końcu zrozumiałam, że to całe godzinne trwanie w kościele ma jakiś sens. Tam się coś dzieje! Są części ważniejsze i takie, gdy można siedzieć. Dziecko w kościele? Zrób z nim te małe kroki >> Od tamtej pory postanowiłam przyjrzeć się bliżej temu, o co w ogóle chodzi. To było moje pierwsze autentyczne spotkanie z Najświętszym Sakramentem. Namawiam Cię do wyjaśniania dziecku przebiegu mszy świętej (oczywiście w sposób dostosowany do wieku i dyskretny). Mów mu takie krótkie komentarze liturgiczne. Podglądałam innych rodziców - niektórzy robią to instynktownie, jak ja. Jak mówić podczas mszy świętej? Oczywiście cichutko! I krótko. Szepcząc do ucha maluchowi. Tak, by nikt inny nie słyszał. Małe dzieci zawsze podnosiłam lub brałam na kolana, by móc dyskretnie zainteresować je tym, co się dzieje. W dwóch słowach, korzystając ze sformułowań, ewentualnie wymyślając coś ad hoc. Do rocznego szkraba na dźwięk dzwonków na wejście mówiłam coś w stylu: “O… zobacz". Starszy po usłyszeniu dzwonika mówi już: "Uwaga. Ksiądz wchodzi". A dwu-trzylatkowi już nic nie trzeba mówić, bo wie, co oznacza dzwonek i sporo już rozumie. Starszemu dziecku, tak jak na przykład mojej 4,5-latce, wcześniej tłumaczę, co będzie się działo. Czasem opowiadam jej Ewangelię przed wyjściem do kościoła. Opowiadam też o czekających na nią nowościach (np. że w Wielki Piątek ksiądz będzie leżał krzyżem). Potem już w kościele tylko jej delikatnie przypominam o tych momentach, szepcząc: :"O widzisz? Teraz". Mam nadzieję, że będę dobrze zrozumiana. Nie chodzi o to, by przegadać całą mszę, lecz krótkimi komunikatami zaciekawić dziecko tym, co się dzieje. Kilka kolejnych przykładów? Liturgia Słowa. Powiedz tylko: "teraz słuchamy". Młodszemu maluszkowi możesz dać wtedy akcesoria pomocnicze, ale tylko, gdy jest potrzeba. Ewentualnie wykorzystajcie ten czas, by przytulić dziecko na kolanach. Czterolatce mówię, że ksiądz czyta teraz to, o czym jej wcześniej opowiadałam. Uwierzcie mi, że czasem słucha! Szepczę też do jej do ucha słowa psalmu, by mogła śpiewać refren ze wszystkimi. Chce stać na kazaniu? Niech stoi. Przodem, tyłem, bokiem, byle dziecko nie odchodziło. Gdy już kompletnie nie może wytrzymać, przypomnij dyskretnie, że już niedługo będzie mógł księdzu wrzucić pieniążka. Przekazać znak pokoju, który jest dość ekscytującym dla malucha momentem. Ewentualnie, że wkrótce będzie mógł towarzyszyć Ci, gdy pójdziesz do Komunii Świętej. Stosuję też nagrody Każdemu z rodziców, zdarza się obiecywać lody, jeśli dziecko będzie grzeczne w restauracji. Oczywiście, msza święta sama w sobie jest największą nagrodą, o czym je uczę, ale ciężko to czasem pojąć dorosłym, a co dopiero przedszkolakowi. Kościelnych "nagród", które można zaproponować po mszy świętej jest wiele, np. pójście do Maryi (u nas boczna kaplica), zapalenie świecy, wrzucenie pieniążka do skarbony, zakup Małego Gościa Niedzielnego, czy innej gazetki. Oczywiście dopiero po wyjściu celebransa. Pamiętam jak w Wielką Sobotę, moja Czterolatka pobiegła do Grobu Pańskiego "sprawdzić", czy Pan Jezus zmartwychwstał. Wróciła w podskokach uradowana, gdyż figury Jezusa w grobie nie było. To była jej "nagroda" za 2,5 godzinną liturgię. Czekała na ten moment, gdy będzie mogła w końcu pójść przekonać się na własne oczy. Szeptano w ławkach: ale Ci dobrze, że masz grzeczne dziecko. Kochani! Dość solidnie pracowałam na tę chwilę. Ponad trzy lata. Małymi kroczkami. Tobie też się uda mieć grzeczne dziecko! Obiecuję Ci, że zaczynając dzisiaj mówić dziecku o tym, co się dzieje podczas mszy, z miesiąca na miesiąc, będziesz mówić do niego coraz mniej. Za to dziecko, będzie mówiło do Ciebie coraz więcej. Pozwól mu na to, o ile robi to dyskretnie, a jego pytania dotyczą mszy świętej i tego, co właśnie się dzieje. A jeśli pytanie dziecka jest zbyt trudne, żeby mu odpowiedzieć w dwóch słowach? Poproś, żeby zapamiętało pytanie i zadało Ci je po mszy świętej. Ty też zapamiętaj i najlepiej od razu zacznij układać odpowiedź. Moje najtrudniejsze pytanie zadane przez trzylatka to: "mamo, a co to znaczy, że kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym?" Dziś ten trzylatek ma lat prawie siedemnaście, a ja wciąż nie wiem, jak odpowiedzieć na to pytanie maluchowi. Dyskusja w komentarzach na portalu pokazała, że nie tylko moje dzieci zadają w kościele pytania. Ciekawa jestem, które z tych pytań było dla Was najtrudniejsze. Dłuuuugo jeszcze? Najczęstsze pytanie pewnie znacie: "Długo jeszcze?". Odpowiedz! Tylko mądrze. Nie mów, że: "jeszcze chwilkę", jak jest środek kazania. Zwyczajnie skłamiesz. Pięć pułapek myślenia o zabieraniu dzieci do kościoła >> Na pytanie: "Długo jeszcze?" zawsze odpowiadałam zdarzeniami: jeszcze tylko ksiądz zamieni chleb w Ciało Chrystusa, wrzucisz pieniążka, podasz “znak pokoju", pójdziemy do komunii i już będzie błogosławieństwo na koniec. Myślę, że infantylna formuła nie tylko pokazuje, że będzie się jeszcze podczas mszy dużo ciekawych rzeczy działo, ale też uczy malucha kolejności zdarzeń. Pytanie "długo jeszcze" pada coraz rzadziej, gdy dziecko samo orientuje się, na którym etapie mszy świętej jesteśmy i kiedy na końcu padnie oczekiwane: "Pan z Wami". Och, ile razy i ja z utęsknieniem na te słowa czekałam! Najgorsze informacje na koniec Wypełnienie punkt po punkcie tych lekcji nie daje gwarancji na to, że przetrwacie mszę świętą bez problemów już za pierwszym, piątym, czy nawet pięćdziesiątym razem. Tylko nieliczni rodzice mają ten luksus, że ich dziecko jest spokojne z natury. Pamiętaj, że to są tylko moje pomysły na wychowanie dziecka do świętości. Nie musisz ich kopiować. Możesz mieć swoje. A nawet lepiej, byś je miał, bo przecież to Ty wiesz, co dla Twojego dziecka jest najlepsze. *** Ten artykuł jest częścią cyklu "Małe kroczki" przygotowanym przez Lidię Góralewicz, autorkę bloga "Retro Matka", matkę czwórki dzieci. O co w tym cyklu chodzi? Jak pisze autorka: "zawsze chciałam włożyć gołąbka pokoju, między rodziców umęczonych liturgią z maluchem, a księżmi, którzy zastanawiają się, jak reagować na biegające po kościele brzdące". Kolejny artykuł w następną niedzielę na Dowiesz się w nim, jak autorka radziła sobie w ekstremalnych sytuacjach. Wiemy, że chleb i wino stają się w Eucharystii Ciałem i Krwią Chrystusa. Ale czy potrafimy wytłumaczyć, jak to się dzieje i precyzyjnie określić moment, w którym to następuje?Nasz wykładowca metafizyki w seminarium krótko i dosadnie wyjaśnił nam, co dzieje się w momencie przeistoczenia, odwołując się do filmu „Asterix i Obelix: Misja Kleopatra”. Chodziło mu o scenę, w której pracujący przy budowie pałacu królowej Egiptu robotnicy, wspierani przez dzielnych Gallów i ich druida, słyszą ostrzeżenie następującej treści: „Uwaga! Uwaga! Na obiekcie rozprowadzany jest fałszywy napój magiczny! Wygląda jak napój magiczny, pachnie jak napój magiczny, smakuje jak napój magiczny, ale to zupa jest z brukselek!”.Otóż coś podobnego dzieje się podczas mszy. W pewnym momencie chleb i wino nadal wyglądają, pachną i smakują jak chleb i wino, ale mimo zachowania tych wszystkich cech charakterystycznych dla chleba i wina nie są już nimi, lecz Ciałem i Krwią także:Kulminacyjny moment Eucharystii: patrzeć na hostię lub kielich czy schylać głowę?Przeistoczenie, czyli co?Polskie słowo „przeistoczenie” to dosłowne tłumaczenie łacińskiego „transsubstantiatio”. Oba wskazują na istotę cudu eucharystycznego, czyli zmianę istoty, inaczej: substancji. W klasycznym ujęciu metafizyki (czyli nauki o bycie) każda rzecz ma swoją substancję (istotę) i przypadłości (cechy).Wszędzie wokół siebie obserwujemy, że rzeczom zmieniają się przypadłości, a substancja pozostaje niezmieniona. Na przykład Katarzyna jako młode dziewczę była szczupłym rudzielcem, a teraz jest korpulentną, siwą starszą panią, ale to nadal ta sama Katarzyna. Mój samochód był kiedyś zapierającą dech w piersiach i błyszczącą od nowości „czerwoną strzałą”, a obecnie stanowi przeżartą rdzą, ledwo toczącą się po prostej drodze potwarz dla motoryzacji, niemniej to wciąż to samo auto. Przypadłości się zmieniają, istota pozostaje ta z chlebem i winem podczas mszy świętej dzieje się coś dokładnie odwrotnego. Dzięki działaniu Ducha Świętego przypadłości pozostają te same, a zmienia się istota (czyli substancja). Był chleb, jest Ciało, choć o zapachu, smaku, wyglądzie i fakturze chleba. Tak samo wino staje się Krwią, zachowując wszystkie cechy wina. I dlatego mówimy o cudzie, bo „normalnie” coś takiego się nie dzieje, żeby zmieniała się istota rzeczy, a nie jej chleb staje się Ciałem, a wino Krwią?Paradoksalnie jednak łatwiej jest wytłumaczyć, na czym polega cud przeistoczenia, niż wskazać dokładny moment, w którym on następuje. Teologowie nigdy nie sprecyzowali ostatecznie z dokładnością „co do sekundy” chwili, w której na ołtarzu chleb przestaje być chlebem, a wino tu trzeba dwa istotne momenty: modlitwę epikletyczną i słowa przeistoczenia z relacji o ustanowieniu Eucharystii zaczerpnięte z Pisma Świętego. Epikleza to modlitwa, w której przyzywamy mocy Ducha Świętego, aby On sam przemienił złożone dary w Ciało i Krew Jezusa. Na przykład: „Uświęć te dary mocą Twojego Ducha, aby stały się dla nas Ciałem i Krwią naszego Pana Jezusa Chrystusa”.Niektórzy chcieliby widzieć moment przeistoczenia w chwili, gdy kapłan wykonuje znak krzyża nad darami. Jednak właściwym gestem epikletycznym nie jest znak krzyża, ale wyciągnięcie rąk nad darami. Poza tym na przykład w Pierwszej Modlitwie Eucharystycznej (która na Zachodzie przez wieki była jedyną) znak krzyża nad darami i epikleza są od siebie znacznie także:Podczas każdej mszy jest miejsce na Twoje osobiste intencje. Jak je składać?Inni z kolei uważają, że konsekracja dokonuje się dopiero w momencie wypowiedzenia słów „Bierzcie i jedzcie… Bierzcie i pijcie…”.Na Zachodzie kładziono zazwyczaj akcent na moment przywołania słów Chrystusa. Ale Kościół Wschodni zna ryty, w których słowa te w ogóle nie padają, a przeistoczenie mimo to następuje. Wschód przykłada więc większą wagę do modlitwy to nawet w samym porządku liturgii. O ile na Zachodzie epikleza jest pierwsza i sprawia wrażenie wstępu do słów z relacji o ustanowieniu, o tyle na Wschodzie umieszczona jest zazwyczaj dopiero po nich i stanowi ich „zwieńczenie”. Ostatecznego rozstrzygnięcia nie ma i nie będzie. Ducha Świętego nie da się „złapać za rękę”.Przemienić się w Jego CiałoW tym kontekście wielu liturgistów podkreśla, że tak naprawdę charakter konsekracyjny ma cała modlitwa eucharystyczna, a nie tylko jej wybrane momenty. Co jeszcze ciekawsze – a na co raczej rzadko zwracamy uwagę – ten sam Duch Święty, którego mocy i działania przywołujemy nad chlebem i winem już za chwilę jest wzywany nad to – także zawarta w modlitwie eucharystycznej – tak zwana epikleza komunijna. Prosimy w niej, „aby Duch Święty zjednoczył nas wszystkich przyjmujących Ciało i Krew Chrystusa”.Tak jak wino i chleb przemieniły się w Niego, tak my – uczestnicy Eucharystii – mamy zostać przemienieni w Jego Ciało – zjednoczone i będące Jego najprawdziwszą Obecnością. Bez tego nasz udział w Eucharystii pozostałby niepełny, a przyjmowanie Jezusa w Komunii pozostałoby pustym ojca MalachiaszaNa zakończenie cytat, który niczego nie rozstrzyga i nie próbuje rozstrzygnąć, ale pomaga na nowo zachwycić się cudem:Ojciec Malachiasz wierzył, jak każdy prawdziwy kapłan musi wierzyć, iż jest przedstawicielem Chrystusa, że kiedy wymawiając sakramentalne słowa nachyli się nad hostią i nad kielichem, wstąpi w nie Ciało i Krew Tego, którego on zastępuje. Wierzył w to, ponieważ tak uczy Kościół i ponieważ patrząc na tyle otaczających go cudów w postaci słońca, księżyca, gwiazd i pór roku nie miał żadnego powodu, aby wątpić, że Pan nasz w tak piękny sposób zstępuje z nieba (…).Stojąc przed ołtarzem, raz jeszcze szedł śladami męki Chrystusa Pana. Chodził tam i z powrotem, zwracając się ku prawej, to ku lewej stronie, lecz wciąż wolno i ze czcią, jak gdyby sowimi krokami pragnął odkupić pospieszne „łapu-capu” nowoczesnych ludzi. Potem stanąwszy na środku ołtarza, pogrążył się w głębokim morzu mszy świętej i podczas gdy Piotr i Paweł, Szymon i Tadeusz, Kosma i Damian obstąpili go i stanęli wokół niego jak skały, pochylił się i wśród niedosłyszalnego szmeru niewidzialnych skrzydeł przemienił chleb w Boga (Bruce Marshall, Cud ojca Malachiasza, Warszawa 1999, s. 50-51).Czytaj także:Msza święta krok po kroku. Obrazowo i w skrócie tłumaczymy jej części

co sie dzieje podczas mszy